Такі прынцып у нашага дырэктара гатэлю… Вучыце мовы!
Валянціна Андрэеўна сярод прыбіральшчыц самая адметная. І не таму, што мае вышэйшую адукацыю і паводле дыплёма – настаўнік беларускай мовы і літаратуры і рускай мовы і літаратуры, але таму, што яна першаю і пакуль адзінаю сярод прыбіральшчыц атрымлівала “Працаўніка месяца” і праз гэта – падвойны заробак.
Валянціна Андрэеўна мусіць працаваць толькі ў холе першага паверха і на рэцэпцыі, але за сваю зьмену яна пасьпявае прайсьціся амаль па ўсім першым і другім паверхах. Яна адчайная жанчына, якая на працу прыносіць адразу тры саколкі, бо пасьпявае так шмат прыбіраць і так набегацца па паверхах, што да абеда ўжо спрэс спатнелая, таму яна хуценька ў душ і пераапранаецца… і так тройчы за зьмену. Гэтая жанчына нячутная і нябачная, як анёл, але яна заўсёды ў паніцы, яна заўсёды перажывае, ці чыста прыбралася, па дзесяць разоў пераправярае і вельмі пакутуе, калі чуе ад кагосьці, што Сьвятлана ізноў бурчэла, ходзячы па яе прыбраных месцах. Яна адзіная, хто можа пайсьці ў суседнюю краму і набыць на свае грошы ачышчальных сродкаў, бо ад кладаўшчыкоў доўга чакаць выдачы, а падлога хутка можа стаць ізноў бруднаю.
Аднойчы Віталь і Антон, стылісты ў салоне ў спацэнтры, праходзілі побач ад прыбіральні для пэрсаналу і ўбачылі такую карціну: Валянціна Андрэеўна стаяла каля ўнітаза на каленах, кубкам вычэрпвала ваду і вылівала яе ў рукамыйніцу. На пытаньне, навошта яна вычэрпвае кубкам ваду з унітаза, тая прамовіла, што хоча памыць унітаз знутры спэцыяльнымі сродкамі, бо раптам Сьвятлана альбо Міхаліна заўважаць там бруд.
Марына, карункавая цырульніца-баптыстка, выйшла з дэкрэту і, каб хоць неяк аддзячыць гэтай жанчыне за яе працу, зрабіла ёй сапраўдную францускую фрызуру. Калі Валянціна Андрэеўна пабачыла сябе, здолела толькі прамовіць, што ў яе на галаве яшчэ ніколі такой прыгажосьці не было, і заплакала… Праплакала так цэлую гадзіну, п’ючы валяр’янку і атрымліваючы шчырыя словы суцяшэньня ад усіх, хто быў побач.
Сярод прыбіральшчыц самы высокі працэнт крадзяжоў, але кожны год усё паўтараецца наноў: выяўляюцца вялікія недастачы, на тысячы эўра, і на КПП ловяць адных прыбіральшчыц з рушнікамі і пакецікамі гарбаты, а тых, хто скрадае асноўную маёмасьць, якую вельмі лёгка прадаць, – срэбныя рэчы, кампутары і нават камплекты для ложкаў, – так і не знаходзяць.
Мэнэджар
У нашым гатэлі безумоўна пануе ўлада замежных інвэстараў, дырэктараў і самога галоўнага Ніндзі, які часта праз сваю старасьць забываецца на ўласную выспу й сэтку гатэляў, якія цяпер сотнямі раскіданыя па зямной кулі, і ўсчынае рэарганізацыі, рэфармацыі, ператасоўкі й ракіроўкі сярод працоўнага пэрсаналу. Зразумела, гэта ніколі не ідзе на карысьць нікому, акрамя Ніндзю, які атрымлівае шчырае і ўсёпаглынальнае захапленьне ад улады і цешыць сваё эга. Але ўсе мы ведаем, што магутнай міжнароднай сэткаю даўно кіруюць ягоныя праўнукі, якія яшчэ ні разу не прыяжджалі ў Менск, бо ня бачаць сэнсу, і вельмі радыя, што іх шаноўны продак яшчэ жывы й жыве на экалягічна чыстым: дзеўкі ўсе – беларускі, ніякіх хваробаў, усе маладыя, добрыя й сытыя, калі трэба – пісюн патрымаюць, каб Ніндзя пассаў, а калі й падняцца дзядулі дапамогуць і руку ягоную сабе на грудзі пакладуць. Галоўны чыньнік, па якім Ніндзя не жыве на сваёй высьпе, – жанчыны, якія, як амазонкі, засталіся толькі на чыстай і цнатлівай беларускай зямлі.
Улада ў гатэлі часта трымаецца фашыстоўскіх законаў і правілаў, і гэта паказальна праз заробкі любога, хто тут маецца. Возьмем, напрыклад, электрыкаў: беларус-электрык атрымлівае роўна 450$ за месяц, па курсе, які ў гатэлі кіруецца знутры, а не паводле Нацбанку. Турак-электрык атрымлівае роўна ўдвая болей – 900$… Альбо, добра, возьмем да прыкладу інжынэраў: беларус – 600$, замежнік – 1200$. На нашай зямлі нас саміх прыніжаюць. Мы хто? Мы што? Што з намі? Дзе мы й наш гонар? Давайце на хвілінку ўявім, што беларусы вынайшлі свой уласны гатэльны брэнд “Шампанскі”, і вось, скажам, Гішпанія, Барсэлёна, у цэнтры горада адкрываецца пяцізоркавы беларускі “ШампанскіБарсэлёна” і ўсе беларусы, якія прыехалі, атрымліваюць удвая большы заробак, ніж мясцовыя… Колькі дзён прастаіць гатэль? Тыдзень?! Два?! Сумняюся, што яго нават суткі пратрымаюць адчыненым, баронячыся ад маніфэстантаў, якія будуць патрабаваць роўных правоў і заробкаў! У нас пад носам, на нашай зямлі – суцэльнае свавольства! Як у тым анэкдоце: замежнікі прыехалі і бачаць, як вакол ходзяць менчукі, усе спрэс сумныя, панурыя, у асфальт глядзяць, змрочныя… Замежнікі пытаюцца, што здарылася, можа быць, нейкая нацыянальная жалоба?! А мінак і адказвае: “Вас бы так дваццаць год запар ябалі б, я б на вас паглядзеў!”
Вось і ў гатэлі раней на кожнае аддзяленне (не істотна – рэцэпцыя, бар, рэстарацыя, спа) быў адзін мэнэджар, і мэнэджары былі заўсёды розныя: прыгожыя і не, тоўстыя і худыя, сьветлыя й з малочнай скураю або цёмныя й цёплыя, безэмацыйныя й нэрвовыя, але заўсёды ветлівыя, шчырыя, і ўсе мелі роўныя, аднолькавыя заробкі, бо ўсе былі беларусамі. Аднак грэчаскі дырэктар Арыстоцель Папаласпас, якога так любілі й шанавалі, паехаў кіраваць далей па сьвеце, і да нас прывезлі Гнюсэля, самага сапраўднага лысага бамбізу, якому б на завод Белазы круціць, а не кіраваць гэтым парцалянавым гатэльным сьветам, бо ўсё, што ўвогуле нагадвала хаця б мінімальную інтэлігентнасьць у друзлым целе і лысай галаве, – дарагі гарнітур і выкшталцоныя акуляры, якія тонкімі стрункамі трымаліся за адтапыраныя, гладкія й паголеныя, як у ружовенькага Саладухі, вушкі.
У першы ж тыдзень Гнюсэль адзначыў для сябе адну маладую адміністратарку, якая зачапіла яго сваімі чароўнымі вачыма. Позірк дзяўчыны, а звалі яе Таіса, пранікаў табе адразу ў мозг, пад чарапную каробку, а потым павольна, праз разрады токаў, імпульсамі спускаўся ў страўнік. Як толькі Гнюсэль пабачыў Таісу, яму зрабілася блага: Гнюсэлю адчайна захацелася Таісы, хаця б і ня цалкам, але ручку ейную пацалаваць, палашчыцца ля яе грудзей, якія крыху праглядалі скрозь выраз працоўнай уніформы.
Гнюсэль – сэксуальны маньяк, ён на сайтах сэксзнаёмстваў паўсюль разьмясьціў сваё фота і кароткую біяграфіяю, не хаваючыся… і подпіс пакінуў такі: “Інвэстую”… Інвэстуе ён!
Прайшоў месяц, і раптам Таісу зрабілі другім мэнэджарам, хоць такой патрэбы й не было. Вядома, Ніндзя сказаў, што аднаго мэнэджара дастаткова, але калі Гнюсэль так жадае сваю Таіску, няхай выкручваецца сам. Такім чынам палову заробка забралі ад першага мэнэджара і аддалі Таісцы, якая, дарэчы, да таго казачнага дня была цалкам мілаю, прывабнаю і далікатнаю дзяўчынаю, шчыраю й сяброўскаю, вучылася на пятым курсе, марыла пра кар’еру, уласную кватэру й сабачку чыхуахуа.
Таіса як мэнэджар нічога не рабіла, нікога не падтрымлівала, разышлася са сваім каханым, які, дарэчы, працаваў бармэнам у гатэлі, і любыя звароты, парады і пытаньні пэрсанала яна ігнаравала і на кантакт не ішла. Нават калі трэба было гутарыць з дырэкцыяй пра павышэньне заробкаў у яе аддзеле, Таіса не пайшла. Яна тупа забіла на ўсё й на ўсіх і ператварылася ў тыповую “наташку”, якой бачаць славянскіх жанчын туркі на сваёй радзіме. Вось прыклад: увечары адміністратар, новенькая дзяўчынка, увяла суму, якая істотна адрозьнівалася ад наяўнай, і ня ведала, як правільна зрабіць адмену па картцы. Кліент хвалюецца, дзяўчына чырванее, вызвоньвае Таісу, ніхто не прыходзіць на дапамогу. Скандал быў зафіксаваны ў кнігу скаргаў, і толькі на наступны дзень бухгальтар адмяніў усе працэсы па картцы, але адміністратара ўжо звольнілі. Потым высьветлілася, што Таіса проста сышла да Гнюсэля ў кабінэт і выйшла адтуль толькі праз тры гадзіны. А? Таіса сказала, што была занятая неадкладнаю справаю і адказаць на мабільны тэлефон (на экране сьвяцілася, што адміністратар яе аддзела званіў васямнаццаць разоў) не магла… “Вядома, не магла! – выказваліся хлопцы на курылцы. – Рот быў заняты хуём Гнюсэля!”
Я ня буду яе жорстка асуджаць, яна яшчэ зусім маладая, недасведчаная, можна нават сказаць – дурная. З часам такое праходзіць, ці, прынамсі, бывае, што праходзіць, але я тут прывяду адзін прыклад таго, як Таіса пачала гаварыць з пэрсаналам у першы дзень працы мэнэджарам. Валянціна Андрэеўна, карункавая прыбіральшчыца, мые падлогу, дакладней мые другім разам – пасьля швабры да бляску націрае мармур анучаю.
– А гэта што такое?! – абураецца Таіса, праводзячы пальцам пад парэнчамі, і дадае яшчэ больш пісклявым голасам – Тэ-э-эрмінова ўсё вы-ы-ы-мыць!
– Ужо-ўжо, Таісія Аляксандраўна, выбачаюся, шчыра выбачаюся, не даглядзела… – Валянціна Андрэеўна кідае анучу на мармур і ляціць да парэнчаў, прыніжаная, старэйшая за Таісу роўна на трыццаць два гады, філёляг, які б у якой іншай краіне быў бы ўжо на ганаровай пэнсіі, ушанаваны прэміямі за адданае выкладаньне свайго прадмету. Але ня тут.
Дырэктары
Кожны ведае, што калі за стырном знаходзіцца той чалавек, які патрэбны, які дакладна ведае, куды ехаць, плыць альбо ляцець, то любая машына, аўтобус, тралейбус, катамаран або, там, падлодка з самалётам будуць рухацца як мае быць. Ведаючы гэтае залатое правіла, вынайдзенае нашымі далёкімі продкамі празь незьлічоную колькасьць зробленых памылак, ніхто, зусім ніхто ім не карыстаецца. Навочны прыклад: за некалькі год дырэктараў ва ўсіх сэктарах і зонах мянялі каля пяці разоў.
Дырэктарам у гатэлі ніхто не жадае быць, бо, нягледзячы на заробак, гэтая пасада самая кароткатэрміновая сярод іншых. Да Гнюсэля быў Арыстоцель Папаласпас, які кіраваў роўна сем месяцаў, а да яго быў Амар Аль Айамар, які кіраваў шэсьць месяцаў, а да яго Ціль Портман, які быў пры закладцы першых цаглінак гатэлю. Гучыць як радкі зь Бібліі: Іаан кіраваў столькі, потым нарадзіў Ісаака і той пражыў столькі год, а кіраваў столькі…