Абмінуць некаторых пастаяльцаў, здаецца, проста грэх, тым болей калі ёсьць, пра каго распавесьці.

Першай цікавай зьявай, жывой легендаю, ёсьць ангельскі футбаліст, зорка зорак… Калі ўсе даведаліся, што Беларусь гуляе з Англіяй і гульня будзе ў Менску, дык узрадаваліся, што будзе на каго паглядзець, хоць усе былі ўпэўненыя ў паразе нашай краіны англікам. Гэта як аксыёма. Галоўнае, каб не прайграць разгромна, каб было не 0:5, а хаця б параза ў 0:1 альбо 0:2. Менскія дзяўчаты, як даведаліся, што іх любімы футбаліст спыніўся ў пяцізоркавым гатэлі, прыдумалі мудрагелісты плян: пашылі сабе аднолькавую вопратку пакаёвак гатэлю. Потым іх паўвечара ахова разам зь Міхалінаю ганяла па паверхах, і, як вынік, назьбіралася “левых” пакаёвак ажно шэсьцьдзясят штук. Але знакаміты футбаліст нішто сабе, нават калі да яго ў нумар уварваліся тры шалёныя псэўдапакаёўкі, перапрасіў, пасьмяяўся, пакінуў аўтографы на іхных гарачых целах, сфатаграфаваўся зь імі. Увогуле гэтага чалавека пабойваліся, думалі, што ў яго будзе шмат прэтэнзіяў, але ён, наадварот, апынуўся вельмі прыемным, маўклівым і рахманым мужчынам. І калі не было дзе патрэніравацца зь мячыкам, ён сьціпла выйшаў на вулічны гатэльны паркінг і на вачах у шматлікага пэрсаналу зладзіў гадзінны пэрформанс – пастукаў нагою мячык аб сьценку.

Другім зоркавым мужчынам, які спыняўся ў гатэлі, быў амэрыканскі актор і музыка. Я стаю сабе, палю, тут каля мяне праходзіць нейкі худы хлопча з мой рост, і раптам паўсюль выбухі, крыкі, лямант, паветра раскалолася на часткі… Фанаткі зламалі пад’язную браму, галасілі, плакалі, цягнулі да яго рукі, а яму толькі гэтага і трэба, стаіць перад імі, усьміхаецца, ножкамі мудрагелістыя па робіць, карацей, было відавочна, што ён без фанатаў, як і яны безь яго, анікуды ў гэтым сьвеце. Потым зорка паехала даваць вялікі канцэрт, сьпявала свае гіты і цягала на плячах брудны, чырвона-зялёнага колеру сьцяг. Я адразу страціў да яго павагу, але што ён мог зрабіць, напэўна, перад ім стаялі вялікія грошы, калі ён нават з такім сьцягам бегаў. Яго фанаткі пасьля канцэрту ночылі ў прахалодным лістападзе перад гатэльнай брамаю да раніцы, сьвечкі палілі, кветкі кідалі, спадзяваліся, што ён яшчэ раз паўзь іх пойдзе, але ён раніцою адразу зьехаў. За ім наўздагон хвастом паехала толькі адна адданая вар’ятка, якая па ўсім сьвеце за ім ганяецца, грошы з продажу ўласнай кватэры марнуе, падарожнічае, жыве амаль побач, але ён пакуль гэтага ня ведае, як і таго, што яна ў яго прадусара выкупіла вячэру ў рэстарацыі сам-насам зь ім праз тры тыдні ў Нью-Ёрку. Рамантыка.

Трэцім адметным мужчынам быў сусьветна вядомы італійскі дызайнэр абутку, што прыехаў адкрываць свой першы менскі буцік. Мадэльер трымаўся паважна. Пяцьдзясят год, кучаравы, напаўсівы, худы й прыгожы, ён усім падабаўся – бармэнам, афіцыянткам, адміністратаркам, пакаёўкам… Але дызайнэру прыйшліся да сэрца дзяўчыны са спа-цэнтру. Кожную ён пасьпеў звадзіць у рэстарацыю, кожнай нагаварыць камплімэнтаў… Але дзяўчыны са спа былі тымі яшчэ… Не распавядалі адна адной, што сустракаюцца зь вядомым італійцам, кожная марыла, што праз колькі тыдняў павязе сваю дупку падарожнічаць па Італіі. Але гэты прыгожы мужчына аказаўся так сабе Рамэа. Зьехаў празь месяц і нікога са спа-цэнтру не ўзяў з сабою… Але калі праз тры дні ўсе дзяўчыны прыйшлі на месячны сход пэрсаналу, дзе дазвалялася быць апранутым не па форме, кожная зь іх мела на сабе ружовыя кеды-чаравікі зь лягатыпам фірмы, на якім было прозьвішча італійца, складзенае з крышталікаў Свароўскі. Дзяўчыны паглядзелі адна на адну, і напэўна хтосьці зь іх здолеў зрабіць пэўныя высновы…

Чацьвёртай знакавай фігурай у гэтым дзіўным цыркавым шоў быў фармацэўтычны барон, чалавек, які кінуў на грошы не адну дзяржаву і чые лекі, пігулкі, кроплі й мазі выкарыстоўваліся на ўсім эўраазіяцкім кантынэнце. Мужчына, настолькі закаханы ў самога сябе, што замовіў выкласьці на ўсіх сьценах у сваім катэджы для адпачынку ўласныя партрэты з золата й каштоўных камянёў; чалавек, які загадаў расьпісаць столь, як у Сыкстынскай капэле, і кожнаму “богу, анёлу і прароку” намаляваць ягоны твар. Гэты барон сраў усім на галовы. Ён часта любіў стаяць на вуліцы сярод натоўпу і здымаць простых дзяўчат. І яны здымаліся. У яго быў прынцып: браць толькі сьвежанькіх баб, з вуліцы, некранутых. Барон прапаноўваў вельмі шмат грошай; вядома, што адна з самых дарагіх беларусак абышлася яму за дзесяць тысяч даляраў. Фармацэўтычны гаспадар паводзіў сябе як неадукаванае гаўно, раскідваўся ня толькі грашыма, але й карткамі, кідаў у твар якой афіцыянтцы плацінаваую картку, крычаў пароль і роў, што ён сёньня трахае яе… Гэта быў не чалавек – пачвара, ганебная істота, мярзотнае стварэньне, аборт цывілізацыі. Аднойчы геі вырашылі правесьці ў галоўнай канфэрэнц-залі гатэля на шостым паверсе сваё пасяджэньне, пагутарыць наконт лаў-параду ў Менску. Вядома, сабраліся скіны з сабакамі, атачылі гатэль і чакалі, калі адтуль выйдуць геі. Міліцыянты трымаліся ўпэўнена, але нікога не чапалі, і вось вам відовішча: гэты мудак сеў у свой майбах і пачаў езьдзіць вакол гатэля і крычаць з форткі ў гучнагаварыцель: “Пізьдзі підараў, братва!” Менавіта так яго мусіць запомніць чалавецтва: як паскуднага підара, гамафоба й сыфілітычнага маньяка.

Пятае прадстаўленьне: на два гады ў Менску захрасла жонка сына скінутага рэвалюцыяй прэзыдэнта ***стана, краіны, сьпярэшчанай шнарамі, разрабаванай сямейнымі кланамі, што мелі ўладу й забівалі і абкрадалі жыхароў. Цяпер ***стан па развіцьці культуры й эканомікі адштурхнула на трыста гадоў назад, у краіне пануе расізм, забойствы, веранецярпімасьць, затое сам прэзыдэнт хаваецца ў адной цікавай краіне ва Ўсходняй Эўропе, краіне, якая апошнім часам толькі й робіць, што хавае бандытаў і зрынутых дыктатараў. Сыны былога прэзыдэнта ў Лёндане просяць інвэстарскую візу, а іх жонкі часова апынуліся ў нас. Хм, часова. Упэўнены што гэтая мадам нават і ня ведала, што будзе кожны дзень чакаць адказу наконт ангельскай візы на працягу двух гадоў разам зь дзецьмі і маліцца, каб яе ніхто з суайчыньнікаў і беларускіх апазыцыянэраў не пазнаў. Яна схуднела да сарака кіляграмаў, скінуўшы ад нэрваў трыццаць, яе валасы амаль цалкам выпалі, яна хадзіла, як мумія, і чакала, чакала, чакала адказу з амбасады, а муж нічога, сядзеў у Лёндане, сыты, задаволены, ганарлівы: анягож, яго сямейны клан і клан жонкі столькі грошай натрэсьлі з ***стана, што ягоныя бліжэйшыя пяць пакаленьняў могуць спакойна сабе жыць, вось толькі праз гэта ягоная ўласная радзіма, краіна з насельніцтвам дзесяць мільёнаў жыхароў, ня ведае, за які кошт гадаваць сваё пакаленьне. Я не шкадаваў жанчыну, пакуль аднойчы вечарам яна, расплакаўшыся, не распавяла мне пра тое, што яна такая ж ахвяра, такая ж пешка ў гэтай шалёнай нечалавечай гульні. Я спытаў: “Хто ж тады тут ня пешка?” Яе апошнія словы, калі мы разьвітваліся, былі пра тое, што Ўсходняя Эўропа, як і Сярэдні Ўсход, і Лацінская Амэрыка, гэта другасныя краіны. Кітай, Амэрыка і Заходняя Эўропа будуць працягваць карыстацца намі, як сваімі таннымі працаўнікамі й шлёндрамі, мы нарадзіліся толькі для гэтага. Я нічога ёй не адказаў…

Шостай пэрсонай у нашым кароткім рэйтынгу жыхароў гатэлю стала старая балерына. Паважная, танюткая, нават у свае семдзясят тры гнуткая, вытанчаная і найпрыгажэйшая без апэрацыяў на твары й целе. Незвычайна гаманлівая, распавядала пра ўсё на сьвеце. Яе слухаць было неверагодна цікава і адначасова прыкра, бо за раз яна давала столькі інфармацыі, што ўсё ў галаве гублялася, заставалася толькі лёгкае адчуваньне пашаны й зацікаўленасьці, гонару, што такія балерыны, такія пані яшчэ ёсьць у сьвеце. Яна распавядала пра тое, як падчас вайны ў Віетнаме езьдзіла туды з Опэрным тэатрам, танчыла дабрачынна, дзеля міру, як яе там абстрэльвалі; як потым яе зрабілі ганаровым жыхаром Пхеньяна, калі яна дала шэраг канцэртаў у Паўночнай Карэі; як яна танчыла для прэзыдэнта Амэрыкі; як закаханыя ў яе мужчыны сканчалі жыцьцё самагубствам, пакідаючы пасьля сябе доўгія лісты. Яна шмат распавядала, а потым са сваіх эпахальных аповедаў і жыцьцёвых падзей рэзка перасковала да свайго сабакі альбо ўспамінала, што яе муж зусім галодны і чакае яе.

Месца сёмага і апошняга героя засталося для афіцыйнага мільянэра нашай краіны, мужчыны, які трымае ня толькі большасьць прамысловасьці Беларусі, але й завод содавых, алькагольных напояў, трымае Раўбічы, Сілічы, пяцьсот рэстарацый, і калі б здолеў, набыў бы ўсю краіну, але, як нам вядома, у краіны ўжо даўно свой асобны арандатар, а дакладней, незаконны ўладальнік, але тут не пра гэта. Наш мільянэр па паводзінах вельмі падобны да фармацэўтычнага барона, які на гэтай цыркавой арэне ўжо зьяўляўся. Аднак мільянэр маўклівы, і сваім маўчаньнем ён паказвае, як ён пагарджае ўсімі, у каго меней як пяцьдзясят мільёнаў эўра на швайцарскім рахунку. Усе й усё гаўно па прыродзе, пакуль гэтага гаўна не кранецца ягоная залатая рука, пакуль не адбудзецца сьвяты акт ператварэньня. Мільянэр – чалавек дужа непрыемны нават для апошняй прастытуткі, якая абвыкла глытаць гнойныя члены. Сам гэты чалавек ужо здалёк здаецца пачварным, жудасным, ужо ня кажучы пра шчыльныя стасункі зь ім. Але й на мільянэра бывае находзіць штосьці кшталту сораму. Аднойчы ён ішоў па фае гатэля пасьля канфэрэнцыі для сваіх патэнцыйных замежных інвэстараў (куды яшчэ інвэставаць, нават ён ня мог ужо прыдумаць: усё было куплена, але ж…), ішоў ён, ня бачачы перад сабою сьвету белага, не заўважаючы, што прыбіральшчыца Валянціна Андрэеўна мые падлогу і паўсюль панаставіла жоўтых трыкутнічкаў з надпісам “Wet Floor”. Няхай гэты напаўадукаваны гібон ня ведае мовы, але на трыкутнічках намаляваны чалавек, які падае. І раптам мільянэр пасьлізнуўся й упаў на сьпіну, ляжыць вялікім пузам угару і падняцца ня можа – неваляшка сраны – жопу адгадаваў, цікава, як ён з ложка ўстае? Перакочваецца?! Да яго бэлбой падбег, падняў, дапамог. Мільянэр агледзеўся, пабачыў прыбіральшчыцу з квадратнымі вачыма, абтрэсься і, перад тым як рушыць, даў пад сраку бэлбою, моцна даў, маўкліва. Пайшоў, але праз два крокі вярнуўся й усунуў у кішэньку пінжака хлопцу-бэлбою сто даляраў, пакуль той цёр сабе пятую кропку. Бэлбой і рады быў, і потым ужо ня слухаў нікога, што камэры ўсё запісалі і тут магчыма ўсчаць суд на значна большыя грошы. Але бэлбой быў сам зь вёскі, вучыўся на другім курсе ПТВ, шанаваў маці і вельмі баяўся бацькі, якія нахуй суды зь мільянэрам, ну даў пад сраку, ну і што, прабачыўся ж, грошы пакінуў.