Joanna Łańcucka

Wy to, Słaboniowa, zawsze potraficie tak namieszać, że człowiek sam nie wie, w co wierzyć, i dostrzega rzeczy, które nie istnieją. W mroźny zimowy wieczór stara kobieta staje przy drewnianym płocie i jak każdego dnia spogląda bystrym okiem na rodzinną wieś. Z nieprzeniknionych ciemności nadchodzi zło, jakiego mieszkańcy Capówki jeszcze nie doświadczyli. Zimny, wschodni wiatr niesie ze sobą zapach siarki, w głębi lasu świecą czujne oczy, dziecko o twarzy starca wprowadza na bagna niewinne dziewczyny, a zrodzony z ludzkiego występku Strzygoń wychodzi na krwawy żer. Tylko stara Słaboniowa zna wszystkie diabelskie sztuczki i potrafi poradzić sobie nie tylko z nadprzyrodzonymi, ale także z typowymi, ludzkimi problemami. W „Starej Słaboniowej i Spiekładuchach” świat ludzi splata się ze światem duchów z słowiańskiej mitologii i ludowych opowieści, ludzkie tajemnice i fantazje czasem przybierają zaskakujące i przerażające formy, a mała wieś przy wschodniej granicy z nieznanych powodów wciąż jest dręczona przez nieczyste siły.