Прыбыццё ў Алжыр было для Радзіма нейкім шакам. Ужо на самай станцыі ён пачаў адчуваць нейкую напружанасць у паветры. Яму здаўся, што гэта звязана з тым, што ўсіх зноў пачнецца здзіўляць тым, што ён белы і не здольны справіцца з труднасцямі, якія чакалі яго ў гэтай краіне.
Ён пачаў размаўляць з людзьмі, якія былі ў яго самалёце, і адзначыў, што ўсе яны былі даволі адкрытыя і схільныя дапамагчы. Яму давялося, што гэта прыемныя людзі, якія разумелі яго нерастаропнасць і былі гатовыя дапамагчы ў любым выпадку.
Калі самалёт прызямліўся ў Алжыры, Радзім адчуў, як яго сэрца б’ецца хутчэй. Ён быў узбуджаны і ў той жа час заняты падзей, якія чакалі яго на гэтай тэрыторыі. Ён быў гатовы адкрыць для сябе новы свет і пачаць сваю адысею ў гэтай цікавай краіне, дзе яму прадстаўлялася магчымасць пазнаёміцца з культурай і гісторыяй народа, які зазнаў многіх цяжкасцяў і паўстаў супраць зневажэння сваіх праваў.
Разам з іншымі пасажырамі, Радзім выйшаў з самалёта і паглядзеў на вокладзішча адрозненых людзей, якія чакалі сваіх беларускіх гасцей. Ён адчуваў, што гэта момант пачатку яго нейкай важнай падарожы, якая зменіць яго жыццё назаўсёды.
