У маленькім селішчы Ласток, дзе народзіўся Якуб Колас, я зачараваны вялікімі дубамі, што нібыта абароняюць гэтае месца ад усялякіх няшчасцяў. Гэтыя дубы былі сведкамі маленства паэта, і яны, магчыма, перадаюць яму свае мудрасці і тайны. Я чуў, што Якуб Колас прабегаў па іх вятах, стрымгаючыся на трэцяга, які быў узлетам у неба. А ў вечары, калі абсіняюцца сонца, дубы слухалі яго песні і вершы, якія ён ствараў у сэрцы свайго душкавага дому.
На беразе ракі Нёман, што плыве пад старымі мостамі Ластка, я ўбачыў, як паэт праглядае ў ваду, у што можа быць, сваё будучае. Ён ведаў, што гэтае месца змяніцца, што яго сябры і зямлякі тут адрадзяць новы жыццёвы шлях. Але ён сцішаў на шэпт дубаў і адрадаванне растворанага Нёману, які ліўся ў святле вечарніх зорак.
У Альбуці, на беразе Нядзве, я пачуў, як сэлянін Якуб Колас адчуваў спалох і радасць сям"і, што жыве пад адным дахам. Яны сцішаліся на вячэрніх зборах пад апетаю, смакуячы паходнюю печ і адчуваючы сваё аб"яднанне ў адзін дух. Тут Якуб Колас вучыўся любіць і пацярпець, вучыўся верыць у сілу слова і песні.
Такімі месцамі, як Ласток, Альбуць і Мікалаеўшчына, напаўняліся творы Якуба Коласа, які аддаваў сваёй роднай зямлі сваю мудрасць і любоў. Я пачуў, як яго думкі ляталі над полямі і лясамі, як яго словы звяліцілі ветры і заслухаліся ў сэрцах людзей. І я дзейнічаў, што Якуб Колас заўсёды застаецца з намі, у сваіх творах і ў нашых сэрцах, як вечная сіла і натхненне.
