Капітан Капейкін быў удзячны за магчымасць уцерціся ў давер да такіх выдатных асоб, як Цімур Хоміч і яго багемныя сябры. Уваходзячы ў іхні круг, ён адчуваў сябе, як у свеце, дзе кожны момант быў поспехам. Шэпталіся плёнкі з аперамі і кіно, літаратурныя аналітыкі і паэтычныя дыскусіі, музычныя рэпетыцыі і выстаўкі мастацтва. Імгненна кожны здымаў сваё маскараванне, каб адчыніць свой творчы патэнцыял.
Капітан Капейкін дакладна следзіў за ўсім, што адбывалася вакол яго. Ён знаў, што ў кожнага з іх быў свой сакрэт, свая таемная ісціна. І ў гэтым імгненце, у самым нячаканым моманце, ён адкрыў што-то, што змяніла яго прадстаўленне аб іх усіх.
У той дзень, калі Цімур Хоміч адкрыў сваё сапраўднае аблічча перад Капітанам Капейкінам, усё здаўна вядомае ператварылася ў шматлікае. Капітан пачуў, як цяпершая заснаванне яго сувязі з Цімур Хомічам было зрушана. Ён пачуў, як шум у галаве перагараў яго зноў і зноў, укладаючыся ў новыя карціны і абразы.
Цяпер Капітан Капейкін быў не толькі шпіёнам, але і сведкам таго, як усё, што ён ведаў, было перапісана. Яго бачанне свету змянілася, як мігуць змяніцца пазіцыі ў адсутнасць святла. Ён ведаў, што гэта ператварэнне ня заўсёды будзе лёгка і што ён павінен будзе знайсці свой шлях у гэтым новым свеце, дзе шматлікае было магчымым.
